วันเสาร์ที่ 14 เมษายน พ.ศ. 2555
วิธีการ "รัดเข็มขัดประเทศ" เมื่อฟองสบู่แตก
ปัญหาฟองสบู่แตกเป็นเป็นหาที่คนไทยทั้งประเทศค่อนข้างจะให้ความสนใจไม่น้อย เพราะประเทศไทยเองก็เคยประสบปัญหาการขาดสภาพคล่องทางการเงินมาแล้ว โดยครั้งที่เรียกได้ว่ายิ่งใหญ่และเลวร้ายที่สุดครั้งหนึ่งก็เพิ่งจะเกิดขึ้นมาไม่นาน และนั่นเป็นช่วงที่ประเทศไทยสูญเสียนักธุรกิจมือใหญ่ไปหลายๆคนเช่นเดียวกัน
เมื่อประมาณปี พศ. 2542 ซึ่งก็กว่าสิบปีที่ผ่านมา สภาพเศรษฐกิจไทยได้เกิดการชะลอตัวอย่างหนัก
เมื่อประมาณปี พศ. 2542 ซึ่งก็กว่าสิบปีที่ผ่านมา สภาพเศรษฐกิจไทยได้เกิดการชะลอตัวอย่างหนัก
Bangkok Traffic Issues: How can we solve them?
Bangkok, just like many mega cities throughout the world, is suffering with its large amount of car traffic. As we all know, it is the common vision for the authorities throughout the world to switch the dependency of private vehicle transportation toward using the public transportation in order to ease the traffic problem. In order to do so, it is undeniable that the city must have the sufficient public transportation system. Personally, I have been traveled to many large cities throughout the world, it is upon my sight that Bangkok's current transportation system is highly inefficient.
Bangkok's metropolis area has at least 8 millions populations. Therefore, it is highly advisable that the city's mass transportation system should be highly efficient in order to prevent its citizens from facing terrors while travelling from one place to another. Unfortunately, the current transportation system seems to be a little far behind the point of "efficiency".
At this moment, Bangkok has at least three mass transit systems, namely Mass Transit System (MRT), Bangkok Transit System (BTS Skytrain), and Suvarnabhumi Airport Rail Link. The question is, how could we possibly make use of all the mass transit systems we have at this moment to ease the traffic issue in Bangkok.
Within many other cities of the similiar size, every mass transit systems were widely expanded to cover almost every corners of the city. Citizens can freely travel by the public transportation without requiring their private vehicles. Also, the widely expanded public transportation system means everyone will then be able to travel at a faster pace in many different places according to their personal needs. Imagine a city of few millions population with insuffficent public transportation, how chaos could that be?
Bangkok, in the other hand, has many public transportation systems. However, none of them seems to be sufficient enough in comparative to the city's size. BTS Skytrain covers approximately about 20% of the entire city, while MRT is of no difference. Moreover, the public bus system in Bangkok, at this moment, is also not preferred by many citizens due to its inablility to fully facilitate the passengers with conforts and accurate timing schedule.
If the traffic problems need to be solved, then the authorities might need to know how to draw people from using their private vehicles into using the public transportation system. Such as expanding the mass transit systems to cover most of the areas throughout the city, as well as providing a "better" bus system that the passengers would feel more confortable to utilize. In addition, the authorities might also notice that the mass transportation systems are not always meant to follow the expansion of the city. But also, the mass transportation systems can as well lead the expansion of the city in the way that we can fully control.
As always, the right vision is an imperative requirement...
An article by: Administrator, Thailand Economic Forum, Bangkok.
Within many other cities of the similiar size, every mass transit systems were widely expanded to cover almost every corners of the city. Citizens can freely travel by the public transportation without requiring their private vehicles. Also, the widely expanded public transportation system means everyone will then be able to travel at a faster pace in many different places according to their personal needs. Imagine a city of few millions population with insuffficent public transportation, how chaos could that be?
Bangkok, in the other hand, has many public transportation systems. However, none of them seems to be sufficient enough in comparative to the city's size. BTS Skytrain covers approximately about 20% of the entire city, while MRT is of no difference. Moreover, the public bus system in Bangkok, at this moment, is also not preferred by many citizens due to its inablility to fully facilitate the passengers with conforts and accurate timing schedule.
If the traffic problems need to be solved, then the authorities might need to know how to draw people from using their private vehicles into using the public transportation system. Such as expanding the mass transit systems to cover most of the areas throughout the city, as well as providing a "better" bus system that the passengers would feel more confortable to utilize. In addition, the authorities might also notice that the mass transportation systems are not always meant to follow the expansion of the city. But also, the mass transportation systems can as well lead the expansion of the city in the way that we can fully control.
As always, the right vision is an imperative requirement...
An article by: Administrator, Thailand Economic Forum, Bangkok.
High-Speed Railways: "The Dream of the Nation"
The modern era for the world's high-speed railways started since 1903 when an electrical rail car from Siemens & Halske sped away at 203 km/h on the military rail track between Marienfeld and Zossen in Germany. It showed that high-speed rail is possible, and that the future of the rail transportation is electrical.
Since the very first electrical railway transportation has emerged to the world, many nations throughout the world are trying to put their best foot forward into developing sufficient electrified rail transportation systems, with visions in their mind of how the better rail transportation could be taken into account for the national economic growth.
Thailand, on the other hand, has not been developed to reach its highest potency. If we could traced back into our history, we will find out that Thailand (along with Japan) was one of the very first nations in Asia to have a rail transportation. Applause to King Chulalongkorn for his dedicated vision for the kingdom. The first railway transportation in Thailand has emerged since 1890 by the construction of the rail link between Bangkok and Ayutthaya.
Despite the rural and out-of-date transportation systems that many surrounding "kingdoms" were having, the Siamese kingdom has one of the most modern form of transportation ever existed in the world in those era. Unfortunately, the vision of King Chulalongkorn has never been firmly continued at such a passion at all.
Today, the Thai railway system is known as one of the "most ancient" in comparative to many rail transit systems throughout the world. It is quite likely impossible to find such a long pause in its development elsewhere. Imagine the caravan of 40-years-old locomotives which can be found at the historical museums throughout the world operating in the 21st century. Although it is a great uniqueness, the "out-of-date" rail transportation system has caused many problems for the country. To my vision, the only hope for the country is to develop an even better form of transportation to sustain its needs for the ever increasing amount of conveyance. That is, to develop the high-speed railways that have the sufficient capacity to transport the people and augment the logistical system without depending on the imported the fossil fuels.
Although there were many plans for the construction of high-sped rails, none of them seems to really work out very well. As government changes, the plan changes. Nothing that has ever been changed at all is the current rail system. If a high-speed train system has been completely installed and operated with its capacity, imagine how much the country could increase its economical prosperity. The only thing we need is the right vision.
An article by: Administrator, Thailand Economic Forum, Bangkok.
บทบาทของประเทศไทย ในประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน 2558
คงไม่มีใครสามารถปฏิเสธได้แม้แต่น้อยว่า ในปัจจุบันประเทศไทยของเรากำลังจะก้าวขึ้นเป็นหนึ่งในประชาคมเศรษฐกิจอาเซียนแบบเต็มภาคภูมิ ดังนั้น จึงเป็นสิ่งที่สำคัญอย่างยิ่งที่คนไทยเราจะต้องรับรู้ว่าประเทศไทยจะก้าวขึ้นไปในทิศทางใด และอะไรคือประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน
คำว่าประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน หมายถึงการรวมตัวของกลุ่มประเทศสมาชิกทั้ง 10 ประเทศในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ได้แก่ประเทศไทย ประเทศมาเลเซีย ประเทศสิงคโปร์ ประเทศลาว ประเทศอินโดนีเซีย ประเทศพม่า ประเทศบรูไน ประเทศกัมพูชา ประเทศเวียดนาม และประเทศฟิลลิปปินส์ โดยหลังจากปี 2558 เป็นต้นไปนั้น การทำธุรกิจและการจ้างงานระหว่างประเทศสมาชิกจะทำได้โดยง่ายดายยิ่งขึ้น นับว่าเป็นข้อดีที่ว่าคนไทยเราจะสามารถทำธุรกิจกับประเทศชาติสมาชิกทั่วภูมิภาคและยังเข้าำทำงานในประเทศสมาชิกได้อย่างง่ายดายยิ่งขึ้น แต่มีข้อดีก็ต้องมีข้อเสียนะครับ เพราะว่าโอกาสในการทำงานของเราก็อาจจะยากเย็นกว่าที่เป็นอยู่ในปัจจุบันอย่างแน่นอน เพราะว่าชาวต่างชาติในกลุ่มอาเซียนเองก็จะเข้ามาทำงานในประเทศไทยเรามากขึ้นหลายเท่าตัวเช่นกัน สิ่งที่คนไทยเราจะต้องถามกับตัวเองก็คือ เราพร้อมหรือเปล่าที่จะรับมือกันการแข่งขันที่สูงขึ้น
เป็นที่น่าแปลกใจว่าประเทศเราจะถูกมองว่าเป็นประเทศแห่ง "โอกาส" ในการได้ทำงานของประชาชนจากประเทศเพื่อนบ้าน เพราะตั้งแต่ก่อนประชาคมเศรษฐกิจอาเซียนจะเปิดนั้น ความต้องการในการ "เรียนภาษาไทย" ของประชาชนในประเทศเพื่อนบ้านของเราก็เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว นั่นหมายถึงบุคลพวกนี้กำลังเตรียมพร้อมที่จะเข้ามาแข่งขันในตลาดแรงงานกับคนไทย ต้องการที่จะได้รับโอกาสที่ลูกจ้างชาวไทยกำลังได้รับอยู่ในปัจจุบัน นั่นอาจเป็นเพราะว่าอัตราเงินเดือนในประเทศของเราค่อยข้างสูงเมื่อเทียบกับประเทศเพื่อนบ้านเกือบทุกประเทศ แถมความเจริญทางเศรษฐกิจและสังคมของเมืองไทยก็เป็นสิ่งล่อตาล่อใจชิ้นดี คำถามที่ผมอยากจะถามก็คือ เยาว์ชนไทยจะเตรียมรับมืออย่างไร หรือถ้ามิเช่นนั้น รับบาลไทยที่มาจากเสียงส่วนใหญ่ของประเทศจะเตรียมรับมืออย่างไร เพื่อไม่ให้คนไทยเสียโอกาสจากการแข่งขัน
นับว่าเป็นข้อดีที่อัตราการศึกษาของบ้านเรา (literacy rate) ยังคงอยู่ในอัตราที่สูงกว่าเมื่อเทียบกับประเทศเพื่อนบ้านอีกหลายประเทศ นั่นอาจเป็นข้อได้เปรียบที่คนไทยกำลังได้รับ แต่ถึงกระนั้นคนไทยเราก็มิอาจจะหยุดการพัฒนาตัวเองเช่นเดียวกัน แต่นั่นก็เป็นหน้าที่ของกระทรวงศึกษาธิการที่จะต้องออกหลักสูตรและพัฒนาหลักสูตรการเรีอนการสอนให้มีความเอื้ออำนวยแก่เยาว์ชนชาวไทยให้มีความพร้อมต่อการเข้าแข่งขันในเวทีการแข่งขันที่สูงขึ้น เพราะหากมิเช่นนั้นแล้ว แม้ว่าเยาว์ชนไทยจะเรียนหนักหรือขยันขันแข็งสักเพียงไหน สักวันหนึ่งพวกเราก็ไม่มีโอกาสที่จะแข่งขันในเวทีเศรษฐกิจอาเซียนได้อย่างแน่นอน
บทบาทของประเทศไทย ที่จะแข่งขันกับชาติสมาชิกอื่นๆ ก็คงไม่เป็นที่โสภานัก
แต่ในทางกลับกัน โชคยังดีืี่ที่ประชาชนของประเทศไทยยังคงมีข้อได้เปรียบทางด้าน "โอกาสทางการศึกษา" ที่ดูเหมือนจะเหนือกว่าเมื่อเทียบกับประชากรส่วนใหญในประเทศเพื่อนบ้าน แต่หากจะถามว่าเราจะยังคงสามารถประคับประคองความได้เปรียบของไทยต่อไปได้หรือไม่ แล้วบทบาทของคนไทยจะเป็นอย่างไร เราคงต้องจับตาดูกันแล้วหละครับ
บทความโดย: Administrator, Thailand Economic Forum, Bangkok.
คำว่าประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน หมายถึงการรวมตัวของกลุ่มประเทศสมาชิกทั้ง 10 ประเทศในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ได้แก่ประเทศไทย ประเทศมาเลเซีย ประเทศสิงคโปร์ ประเทศลาว ประเทศอินโดนีเซีย ประเทศพม่า ประเทศบรูไน ประเทศกัมพูชา ประเทศเวียดนาม และประเทศฟิลลิปปินส์ โดยหลังจากปี 2558 เป็นต้นไปนั้น การทำธุรกิจและการจ้างงานระหว่างประเทศสมาชิกจะทำได้โดยง่ายดายยิ่งขึ้น นับว่าเป็นข้อดีที่ว่าคนไทยเราจะสามารถทำธุรกิจกับประเทศชาติสมาชิกทั่วภูมิภาคและยังเข้าำทำงานในประเทศสมาชิกได้อย่างง่ายดายยิ่งขึ้น แต่มีข้อดีก็ต้องมีข้อเสียนะครับ เพราะว่าโอกาสในการทำงานของเราก็อาจจะยากเย็นกว่าที่เป็นอยู่ในปัจจุบันอย่างแน่นอน เพราะว่าชาวต่างชาติในกลุ่มอาเซียนเองก็จะเข้ามาทำงานในประเทศไทยเรามากขึ้นหลายเท่าตัวเช่นกัน สิ่งที่คนไทยเราจะต้องถามกับตัวเองก็คือ เราพร้อมหรือเปล่าที่จะรับมือกันการแข่งขันที่สูงขึ้น
เป็นที่น่าแปลกใจว่าประเทศเราจะถูกมองว่าเป็นประเทศแห่ง "โอกาส" ในการได้ทำงานของประชาชนจากประเทศเพื่อนบ้าน เพราะตั้งแต่ก่อนประชาคมเศรษฐกิจอาเซียนจะเปิดนั้น ความต้องการในการ "เรียนภาษาไทย" ของประชาชนในประเทศเพื่อนบ้านของเราก็เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว นั่นหมายถึงบุคลพวกนี้กำลังเตรียมพร้อมที่จะเข้ามาแข่งขันในตลาดแรงงานกับคนไทย ต้องการที่จะได้รับโอกาสที่ลูกจ้างชาวไทยกำลังได้รับอยู่ในปัจจุบัน นั่นอาจเป็นเพราะว่าอัตราเงินเดือนในประเทศของเราค่อยข้างสูงเมื่อเทียบกับประเทศเพื่อนบ้านเกือบทุกประเทศ แถมความเจริญทางเศรษฐกิจและสังคมของเมืองไทยก็เป็นสิ่งล่อตาล่อใจชิ้นดี คำถามที่ผมอยากจะถามก็คือ เยาว์ชนไทยจะเตรียมรับมืออย่างไร หรือถ้ามิเช่นนั้น รับบาลไทยที่มาจากเสียงส่วนใหญ่ของประเทศจะเตรียมรับมืออย่างไร เพื่อไม่ให้คนไทยเสียโอกาสจากการแข่งขัน
นับว่าเป็นข้อดีที่อัตราการศึกษาของบ้านเรา (literacy rate) ยังคงอยู่ในอัตราที่สูงกว่าเมื่อเทียบกับประเทศเพื่อนบ้านอีกหลายประเทศ นั่นอาจเป็นข้อได้เปรียบที่คนไทยกำลังได้รับ แต่ถึงกระนั้นคนไทยเราก็มิอาจจะหยุดการพัฒนาตัวเองเช่นเดียวกัน แต่นั่นก็เป็นหน้าที่ของกระทรวงศึกษาธิการที่จะต้องออกหลักสูตรและพัฒนาหลักสูตรการเรีอนการสอนให้มีความเอื้ออำนวยแก่เยาว์ชนชาวไทยให้มีความพร้อมต่อการเข้าแข่งขันในเวทีการแข่งขันที่สูงขึ้น เพราะหากมิเช่นนั้นแล้ว แม้ว่าเยาว์ชนไทยจะเรียนหนักหรือขยันขันแข็งสักเพียงไหน สักวันหนึ่งพวกเราก็ไม่มีโอกาสที่จะแข่งขันในเวทีเศรษฐกิจอาเซียนได้อย่างแน่นอน
บทบาทของประเทศไทย ที่จะแข่งขันกับชาติสมาชิกอื่นๆ ก็คงไม่เป็นที่โสภานัก
แต่ในทางกลับกัน โชคยังดีืี่ที่ประชาชนของประเทศไทยยังคงมีข้อได้เปรียบทางด้าน "โอกาสทางการศึกษา" ที่ดูเหมือนจะเหนือกว่าเมื่อเทียบกับประชากรส่วนใหญในประเทศเพื่อนบ้าน แต่หากจะถามว่าเราจะยังคงสามารถประคับประคองความได้เปรียบของไทยต่อไปได้หรือไม่ แล้วบทบาทของคนไทยจะเป็นอย่างไร เราคงต้องจับตาดูกันแล้วหละครับ
บทความโดย: Administrator, Thailand Economic Forum, Bangkok.
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)