วันเสาร์ที่ 14 เมษายน พ.ศ. 2555
วิธีการ "รัดเข็มขัดประเทศ" เมื่อฟองสบู่แตก
ปัญหาฟองสบู่แตกเป็นเป็นหาที่คนไทยทั้งประเทศค่อนข้างจะให้ความสนใจไม่น้อย เพราะประเทศไทยเองก็เคยประสบปัญหาการขาดสภาพคล่องทางการเงินมาแล้ว โดยครั้งที่เรียกได้ว่ายิ่งใหญ่และเลวร้ายที่สุดครั้งหนึ่งก็เพิ่งจะเกิดขึ้นมาไม่นาน และนั่นเป็นช่วงที่ประเทศไทยสูญเสียนักธุรกิจมือใหญ่ไปหลายๆคนเช่นเดียวกัน
เมื่อประมาณปี พศ. 2542 ซึ่งก็กว่าสิบปีที่ผ่านมา สภาพเศรษฐกิจไทยได้เกิดการชะลอตัวอย่างหนัก
เมื่อประมาณปี พศ. 2542 ซึ่งก็กว่าสิบปีที่ผ่านมา สภาพเศรษฐกิจไทยได้เกิดการชะลอตัวอย่างหนัก
Bangkok Traffic Issues: How can we solve them?
Bangkok, just like many mega cities throughout the world, is suffering with its large amount of car traffic. As we all know, it is the common vision for the authorities throughout the world to switch the dependency of private vehicle transportation toward using the public transportation in order to ease the traffic problem. In order to do so, it is undeniable that the city must have the sufficient public transportation system. Personally, I have been traveled to many large cities throughout the world, it is upon my sight that Bangkok's current transportation system is highly inefficient.
Bangkok's metropolis area has at least 8 millions populations. Therefore, it is highly advisable that the city's mass transportation system should be highly efficient in order to prevent its citizens from facing terrors while travelling from one place to another. Unfortunately, the current transportation system seems to be a little far behind the point of "efficiency".
At this moment, Bangkok has at least three mass transit systems, namely Mass Transit System (MRT), Bangkok Transit System (BTS Skytrain), and Suvarnabhumi Airport Rail Link. The question is, how could we possibly make use of all the mass transit systems we have at this moment to ease the traffic issue in Bangkok.
Within many other cities of the similiar size, every mass transit systems were widely expanded to cover almost every corners of the city. Citizens can freely travel by the public transportation without requiring their private vehicles. Also, the widely expanded public transportation system means everyone will then be able to travel at a faster pace in many different places according to their personal needs. Imagine a city of few millions population with insuffficent public transportation, how chaos could that be?
Bangkok, in the other hand, has many public transportation systems. However, none of them seems to be sufficient enough in comparative to the city's size. BTS Skytrain covers approximately about 20% of the entire city, while MRT is of no difference. Moreover, the public bus system in Bangkok, at this moment, is also not preferred by many citizens due to its inablility to fully facilitate the passengers with conforts and accurate timing schedule.
If the traffic problems need to be solved, then the authorities might need to know how to draw people from using their private vehicles into using the public transportation system. Such as expanding the mass transit systems to cover most of the areas throughout the city, as well as providing a "better" bus system that the passengers would feel more confortable to utilize. In addition, the authorities might also notice that the mass transportation systems are not always meant to follow the expansion of the city. But also, the mass transportation systems can as well lead the expansion of the city in the way that we can fully control.
As always, the right vision is an imperative requirement...
An article by: Administrator, Thailand Economic Forum, Bangkok.
Within many other cities of the similiar size, every mass transit systems were widely expanded to cover almost every corners of the city. Citizens can freely travel by the public transportation without requiring their private vehicles. Also, the widely expanded public transportation system means everyone will then be able to travel at a faster pace in many different places according to their personal needs. Imagine a city of few millions population with insuffficent public transportation, how chaos could that be?
Bangkok, in the other hand, has many public transportation systems. However, none of them seems to be sufficient enough in comparative to the city's size. BTS Skytrain covers approximately about 20% of the entire city, while MRT is of no difference. Moreover, the public bus system in Bangkok, at this moment, is also not preferred by many citizens due to its inablility to fully facilitate the passengers with conforts and accurate timing schedule.
If the traffic problems need to be solved, then the authorities might need to know how to draw people from using their private vehicles into using the public transportation system. Such as expanding the mass transit systems to cover most of the areas throughout the city, as well as providing a "better" bus system that the passengers would feel more confortable to utilize. In addition, the authorities might also notice that the mass transportation systems are not always meant to follow the expansion of the city. But also, the mass transportation systems can as well lead the expansion of the city in the way that we can fully control.
As always, the right vision is an imperative requirement...
An article by: Administrator, Thailand Economic Forum, Bangkok.
High-Speed Railways: "The Dream of the Nation"
The modern era for the world's high-speed railways started since 1903 when an electrical rail car from Siemens & Halske sped away at 203 km/h on the military rail track between Marienfeld and Zossen in Germany. It showed that high-speed rail is possible, and that the future of the rail transportation is electrical.
Since the very first electrical railway transportation has emerged to the world, many nations throughout the world are trying to put their best foot forward into developing sufficient electrified rail transportation systems, with visions in their mind of how the better rail transportation could be taken into account for the national economic growth.
Thailand, on the other hand, has not been developed to reach its highest potency. If we could traced back into our history, we will find out that Thailand (along with Japan) was one of the very first nations in Asia to have a rail transportation. Applause to King Chulalongkorn for his dedicated vision for the kingdom. The first railway transportation in Thailand has emerged since 1890 by the construction of the rail link between Bangkok and Ayutthaya.
Despite the rural and out-of-date transportation systems that many surrounding "kingdoms" were having, the Siamese kingdom has one of the most modern form of transportation ever existed in the world in those era. Unfortunately, the vision of King Chulalongkorn has never been firmly continued at such a passion at all.
Today, the Thai railway system is known as one of the "most ancient" in comparative to many rail transit systems throughout the world. It is quite likely impossible to find such a long pause in its development elsewhere. Imagine the caravan of 40-years-old locomotives which can be found at the historical museums throughout the world operating in the 21st century. Although it is a great uniqueness, the "out-of-date" rail transportation system has caused many problems for the country. To my vision, the only hope for the country is to develop an even better form of transportation to sustain its needs for the ever increasing amount of conveyance. That is, to develop the high-speed railways that have the sufficient capacity to transport the people and augment the logistical system without depending on the imported the fossil fuels.
Although there were many plans for the construction of high-sped rails, none of them seems to really work out very well. As government changes, the plan changes. Nothing that has ever been changed at all is the current rail system. If a high-speed train system has been completely installed and operated with its capacity, imagine how much the country could increase its economical prosperity. The only thing we need is the right vision.
An article by: Administrator, Thailand Economic Forum, Bangkok.
บทบาทของประเทศไทย ในประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน 2558
คงไม่มีใครสามารถปฏิเสธได้แม้แต่น้อยว่า ในปัจจุบันประเทศไทยของเรากำลังจะก้าวขึ้นเป็นหนึ่งในประชาคมเศรษฐกิจอาเซียนแบบเต็มภาคภูมิ ดังนั้น จึงเป็นสิ่งที่สำคัญอย่างยิ่งที่คนไทยเราจะต้องรับรู้ว่าประเทศไทยจะก้าวขึ้นไปในทิศทางใด และอะไรคือประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน
คำว่าประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน หมายถึงการรวมตัวของกลุ่มประเทศสมาชิกทั้ง 10 ประเทศในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ได้แก่ประเทศไทย ประเทศมาเลเซีย ประเทศสิงคโปร์ ประเทศลาว ประเทศอินโดนีเซีย ประเทศพม่า ประเทศบรูไน ประเทศกัมพูชา ประเทศเวียดนาม และประเทศฟิลลิปปินส์ โดยหลังจากปี 2558 เป็นต้นไปนั้น การทำธุรกิจและการจ้างงานระหว่างประเทศสมาชิกจะทำได้โดยง่ายดายยิ่งขึ้น นับว่าเป็นข้อดีที่ว่าคนไทยเราจะสามารถทำธุรกิจกับประเทศชาติสมาชิกทั่วภูมิภาคและยังเข้าำทำงานในประเทศสมาชิกได้อย่างง่ายดายยิ่งขึ้น แต่มีข้อดีก็ต้องมีข้อเสียนะครับ เพราะว่าโอกาสในการทำงานของเราก็อาจจะยากเย็นกว่าที่เป็นอยู่ในปัจจุบันอย่างแน่นอน เพราะว่าชาวต่างชาติในกลุ่มอาเซียนเองก็จะเข้ามาทำงานในประเทศไทยเรามากขึ้นหลายเท่าตัวเช่นกัน สิ่งที่คนไทยเราจะต้องถามกับตัวเองก็คือ เราพร้อมหรือเปล่าที่จะรับมือกันการแข่งขันที่สูงขึ้น
เป็นที่น่าแปลกใจว่าประเทศเราจะถูกมองว่าเป็นประเทศแห่ง "โอกาส" ในการได้ทำงานของประชาชนจากประเทศเพื่อนบ้าน เพราะตั้งแต่ก่อนประชาคมเศรษฐกิจอาเซียนจะเปิดนั้น ความต้องการในการ "เรียนภาษาไทย" ของประชาชนในประเทศเพื่อนบ้านของเราก็เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว นั่นหมายถึงบุคลพวกนี้กำลังเตรียมพร้อมที่จะเข้ามาแข่งขันในตลาดแรงงานกับคนไทย ต้องการที่จะได้รับโอกาสที่ลูกจ้างชาวไทยกำลังได้รับอยู่ในปัจจุบัน นั่นอาจเป็นเพราะว่าอัตราเงินเดือนในประเทศของเราค่อยข้างสูงเมื่อเทียบกับประเทศเพื่อนบ้านเกือบทุกประเทศ แถมความเจริญทางเศรษฐกิจและสังคมของเมืองไทยก็เป็นสิ่งล่อตาล่อใจชิ้นดี คำถามที่ผมอยากจะถามก็คือ เยาว์ชนไทยจะเตรียมรับมืออย่างไร หรือถ้ามิเช่นนั้น รับบาลไทยที่มาจากเสียงส่วนใหญ่ของประเทศจะเตรียมรับมืออย่างไร เพื่อไม่ให้คนไทยเสียโอกาสจากการแข่งขัน
นับว่าเป็นข้อดีที่อัตราการศึกษาของบ้านเรา (literacy rate) ยังคงอยู่ในอัตราที่สูงกว่าเมื่อเทียบกับประเทศเพื่อนบ้านอีกหลายประเทศ นั่นอาจเป็นข้อได้เปรียบที่คนไทยกำลังได้รับ แต่ถึงกระนั้นคนไทยเราก็มิอาจจะหยุดการพัฒนาตัวเองเช่นเดียวกัน แต่นั่นก็เป็นหน้าที่ของกระทรวงศึกษาธิการที่จะต้องออกหลักสูตรและพัฒนาหลักสูตรการเรีอนการสอนให้มีความเอื้ออำนวยแก่เยาว์ชนชาวไทยให้มีความพร้อมต่อการเข้าแข่งขันในเวทีการแข่งขันที่สูงขึ้น เพราะหากมิเช่นนั้นแล้ว แม้ว่าเยาว์ชนไทยจะเรียนหนักหรือขยันขันแข็งสักเพียงไหน สักวันหนึ่งพวกเราก็ไม่มีโอกาสที่จะแข่งขันในเวทีเศรษฐกิจอาเซียนได้อย่างแน่นอน
บทบาทของประเทศไทย ที่จะแข่งขันกับชาติสมาชิกอื่นๆ ก็คงไม่เป็นที่โสภานัก
แต่ในทางกลับกัน โชคยังดีืี่ที่ประชาชนของประเทศไทยยังคงมีข้อได้เปรียบทางด้าน "โอกาสทางการศึกษา" ที่ดูเหมือนจะเหนือกว่าเมื่อเทียบกับประชากรส่วนใหญในประเทศเพื่อนบ้าน แต่หากจะถามว่าเราจะยังคงสามารถประคับประคองความได้เปรียบของไทยต่อไปได้หรือไม่ แล้วบทบาทของคนไทยจะเป็นอย่างไร เราคงต้องจับตาดูกันแล้วหละครับ
บทความโดย: Administrator, Thailand Economic Forum, Bangkok.
คำว่าประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน หมายถึงการรวมตัวของกลุ่มประเทศสมาชิกทั้ง 10 ประเทศในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ได้แก่ประเทศไทย ประเทศมาเลเซีย ประเทศสิงคโปร์ ประเทศลาว ประเทศอินโดนีเซีย ประเทศพม่า ประเทศบรูไน ประเทศกัมพูชา ประเทศเวียดนาม และประเทศฟิลลิปปินส์ โดยหลังจากปี 2558 เป็นต้นไปนั้น การทำธุรกิจและการจ้างงานระหว่างประเทศสมาชิกจะทำได้โดยง่ายดายยิ่งขึ้น นับว่าเป็นข้อดีที่ว่าคนไทยเราจะสามารถทำธุรกิจกับประเทศชาติสมาชิกทั่วภูมิภาคและยังเข้าำทำงานในประเทศสมาชิกได้อย่างง่ายดายยิ่งขึ้น แต่มีข้อดีก็ต้องมีข้อเสียนะครับ เพราะว่าโอกาสในการทำงานของเราก็อาจจะยากเย็นกว่าที่เป็นอยู่ในปัจจุบันอย่างแน่นอน เพราะว่าชาวต่างชาติในกลุ่มอาเซียนเองก็จะเข้ามาทำงานในประเทศไทยเรามากขึ้นหลายเท่าตัวเช่นกัน สิ่งที่คนไทยเราจะต้องถามกับตัวเองก็คือ เราพร้อมหรือเปล่าที่จะรับมือกันการแข่งขันที่สูงขึ้น
เป็นที่น่าแปลกใจว่าประเทศเราจะถูกมองว่าเป็นประเทศแห่ง "โอกาส" ในการได้ทำงานของประชาชนจากประเทศเพื่อนบ้าน เพราะตั้งแต่ก่อนประชาคมเศรษฐกิจอาเซียนจะเปิดนั้น ความต้องการในการ "เรียนภาษาไทย" ของประชาชนในประเทศเพื่อนบ้านของเราก็เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว นั่นหมายถึงบุคลพวกนี้กำลังเตรียมพร้อมที่จะเข้ามาแข่งขันในตลาดแรงงานกับคนไทย ต้องการที่จะได้รับโอกาสที่ลูกจ้างชาวไทยกำลังได้รับอยู่ในปัจจุบัน นั่นอาจเป็นเพราะว่าอัตราเงินเดือนในประเทศของเราค่อยข้างสูงเมื่อเทียบกับประเทศเพื่อนบ้านเกือบทุกประเทศ แถมความเจริญทางเศรษฐกิจและสังคมของเมืองไทยก็เป็นสิ่งล่อตาล่อใจชิ้นดี คำถามที่ผมอยากจะถามก็คือ เยาว์ชนไทยจะเตรียมรับมืออย่างไร หรือถ้ามิเช่นนั้น รับบาลไทยที่มาจากเสียงส่วนใหญ่ของประเทศจะเตรียมรับมืออย่างไร เพื่อไม่ให้คนไทยเสียโอกาสจากการแข่งขัน
นับว่าเป็นข้อดีที่อัตราการศึกษาของบ้านเรา (literacy rate) ยังคงอยู่ในอัตราที่สูงกว่าเมื่อเทียบกับประเทศเพื่อนบ้านอีกหลายประเทศ นั่นอาจเป็นข้อได้เปรียบที่คนไทยกำลังได้รับ แต่ถึงกระนั้นคนไทยเราก็มิอาจจะหยุดการพัฒนาตัวเองเช่นเดียวกัน แต่นั่นก็เป็นหน้าที่ของกระทรวงศึกษาธิการที่จะต้องออกหลักสูตรและพัฒนาหลักสูตรการเรีอนการสอนให้มีความเอื้ออำนวยแก่เยาว์ชนชาวไทยให้มีความพร้อมต่อการเข้าแข่งขันในเวทีการแข่งขันที่สูงขึ้น เพราะหากมิเช่นนั้นแล้ว แม้ว่าเยาว์ชนไทยจะเรียนหนักหรือขยันขันแข็งสักเพียงไหน สักวันหนึ่งพวกเราก็ไม่มีโอกาสที่จะแข่งขันในเวทีเศรษฐกิจอาเซียนได้อย่างแน่นอน
บทบาทของประเทศไทย ที่จะแข่งขันกับชาติสมาชิกอื่นๆ ก็คงไม่เป็นที่โสภานัก
แต่ในทางกลับกัน โชคยังดีืี่ที่ประชาชนของประเทศไทยยังคงมีข้อได้เปรียบทางด้าน "โอกาสทางการศึกษา" ที่ดูเหมือนจะเหนือกว่าเมื่อเทียบกับประชากรส่วนใหญในประเทศเพื่อนบ้าน แต่หากจะถามว่าเราจะยังคงสามารถประคับประคองความได้เปรียบของไทยต่อไปได้หรือไม่ แล้วบทบาทของคนไทยจะเป็นอย่างไร เราคงต้องจับตาดูกันแล้วหละครับ
บทความโดย: Administrator, Thailand Economic Forum, Bangkok.
"คนไทย" กับคำว่า "พอเพียง"
เมื่อเราพูดถึงเศรษฐกิจแบบพอเพียง เราจะทราบดีจากการประชาสัมพันธ์โดยสื่อต่างๆในประเทศว่าเป็นแนวทางระบอบเศรษฐกิจที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของไทยทรงแนะนำมาให้ประชาชนปฏิบัติตาม โดยมีจุดมุ่งหมายให้เป็นแนวทางแก้ไขปัญหาความเดือดร้อนของประชาชน
คำว่า "พอเพียง" อันที่จริงแล้วมาจากคำว่า "self-sufficient economy" หรือว่าเศรษฐกิจแบบพอประมาณที่ประชาชนสามารถอยู่รอดได้ด้วยการกินอยู่แบบประหยัดและไม่เพิ่งพาใครโดยไม่จำเป็น เราสามารถที่จะอยู่รอดได้ด้วยการไม่เพิ่งพาอะไรเลยนอกจากตัวเอง ตัวอย่างเช่นชาวนาที่มีความรู้ด้านเศรษฐกิจน้อยก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปทำธุรกิจซื้อขายข้าวปลาอาหารกับโลกภายนอก หากสามารถปลูกกินเองได้แบบไม่อดตาย
ดั่งเช่นทุกอย่างในโลกนี้ล้วนมีข้อดีและข้อเสีย อันที่จริงแล้วมันก็มีประเด็นถกเถียงที่ค่อนข้างน่าสนใจหลากหลายประเด็นเกี่ยวกับการประยุกค์ใช้แนวทางเศรษฐกิจแบบไม่เพิ่งพาใคร แต่ผมไม่ขอเอ่ยดีกว่า เพราะไม่ต้องการให้เว็ปเพจนี้โดนบล็อก เนื่องจากเสรภาพในการแสดงความคิดเห็นของประเทศเรานั้นค่อนข้างจำกัด แต่ผมแค่อยากจะทำความเข้าใจให้กับท่านว่าประชาชนของเราล้วนต้องอาศัยซึ่งกันและกัน ไม่มีใครอยู่โดดเดี่ยวได้บนโลกใบนี้ โดยเฉพะอย่างยิ่งเศรษฐกิจไทยในปัจจุบันที่ต้องก้าวทันการพัฒนาของยุคข้อมูลข่าวสาร และยุคการซื้อขายแลกเปลี่ยนแบบไร้พรมแดน
ผมขอยกตัวอย่างง่ายๆนะครับ สมมุติว่าประเทศไทยกับเยอร์มันมีการซื้อขายสินค้า 2 ชนิด ประเทศไทยมีข้อได้เปรียบ (หมายความว่า มีขีดความสามารถที่จะผลิตสินค้านั้นๆ ได้ดีกว่า) ในการผลิตสินค้าทางการเกษตร และประเทศเยอร์มันเองมีข้อได้เปลียบในการผลิตสินค้าด้านคอมพิวเตอร์ได้ดีกว่าเมืองไทย ในจุดนี้ หากเราจะใช้แนวทางแบบ "self-sufficient" มาประยุคใช้ ประเทศของเราทั้ง 2 ก็จะต้องทำการผลิตสินค้าทั้งสองอย่างโดยไม่ซื้อขายแลกเปลี่ยนกัน ประเทศไทยอาจมีผลผลิดทางการเกษตรที่ล้นเหลือ แต่ไม่มีอุปกรณ์คอมพิวเตอร์ที่เพียงพอต่อความต้องการ ในขณะที่ประเทศเยอร์มันก็จะมีสินค้าด้านคอมพิวเตอร์ที่มากมายล้นตลาด แต่ไม่มีสินค้าทางการเกษตรที่เพียงพอมารองปากรองท้องให้กับประชากรของประเทศ
ด้วยเหตุผลดังกล่าวนี้ ประเทศของเราทั้ง 2 จึงต้องมีการแลกเปลี่ยนสินค้าซึ่งกันและกัน เพื่อให้ประเทศของเราสามารถที่จะใช้ข้อได้เปรียบของประเทศให้เกิดประโยชน์สูงสุด และผู้ที่จะได้รับประโยชน์จากการซื้อขายที่เป็นธรรมระหว่างประเทศก็คือประชาชนของประเทศทั้ง 2 นั่นเองครับ
ดังนั้น หากชาวนาและชาวประมงทำการซื้อขายกัน ก็อาจเป็นการดีเสียกว่าที่จะให้ชาวประมงทำการหาปลาอย่างเดียวโดยจัดสรรทรัพยากรเวลาที่มีอยู่จำกัดของเขาในการจับปลาแทนที่จะมานั่งปลูกข้าว ส่วนชาวนาก็ทำหน้าที่ปลูกข้าวดั่งที่ตัวเองมีความถนัด แล้วค่อยมาแลกเปลี่ยนสินค้ากันอย่างเป็นธรรมจะดีกว่า แต่การจะทำแบบนั้นได้อย่างมีประสิทธิภาพนั้น ชาวประมงและชาวนาก็ควรมีความเข้าใจหลักเศรษฐศาสตร์เบื้องต้นไว้ด้วย
แต่ถึงกระนั้น การที่เราสามารถเพิ่งพาตัวเองได้โดยไม่ต้องเพิ่งพาการซื้อขายก็เป็นข้อดี ตราบใดที่เรามีทรัพยากรที่เพียงพอต่อความต้องการของชีวิตโดยมีความสุขและไม่ขัดสน
บทความโดย: Administrator, Thailand Economic Forum, Bangkok.
คำว่า "พอเพียง" อันที่จริงแล้วมาจากคำว่า "self-sufficient economy" หรือว่าเศรษฐกิจแบบพอประมาณที่ประชาชนสามารถอยู่รอดได้ด้วยการกินอยู่แบบประหยัดและไม่เพิ่งพาใครโดยไม่จำเป็น เราสามารถที่จะอยู่รอดได้ด้วยการไม่เพิ่งพาอะไรเลยนอกจากตัวเอง ตัวอย่างเช่นชาวนาที่มีความรู้ด้านเศรษฐกิจน้อยก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปทำธุรกิจซื้อขายข้าวปลาอาหารกับโลกภายนอก หากสามารถปลูกกินเองได้แบบไม่อดตาย
ดั่งเช่นทุกอย่างในโลกนี้ล้วนมีข้อดีและข้อเสีย อันที่จริงแล้วมันก็มีประเด็นถกเถียงที่ค่อนข้างน่าสนใจหลากหลายประเด็นเกี่ยวกับการประยุกค์ใช้แนวทางเศรษฐกิจแบบไม่เพิ่งพาใคร แต่ผมไม่ขอเอ่ยดีกว่า เพราะไม่ต้องการให้เว็ปเพจนี้โดนบล็อก เนื่องจากเสรภาพในการแสดงความคิดเห็นของประเทศเรานั้นค่อนข้างจำกัด แต่ผมแค่อยากจะทำความเข้าใจให้กับท่านว่าประชาชนของเราล้วนต้องอาศัยซึ่งกันและกัน ไม่มีใครอยู่โดดเดี่ยวได้บนโลกใบนี้ โดยเฉพะอย่างยิ่งเศรษฐกิจไทยในปัจจุบันที่ต้องก้าวทันการพัฒนาของยุคข้อมูลข่าวสาร และยุคการซื้อขายแลกเปลี่ยนแบบไร้พรมแดน
ผมขอยกตัวอย่างง่ายๆนะครับ สมมุติว่าประเทศไทยกับเยอร์มันมีการซื้อขายสินค้า 2 ชนิด ประเทศไทยมีข้อได้เปรียบ (หมายความว่า มีขีดความสามารถที่จะผลิตสินค้านั้นๆ ได้ดีกว่า) ในการผลิตสินค้าทางการเกษตร และประเทศเยอร์มันเองมีข้อได้เปลียบในการผลิตสินค้าด้านคอมพิวเตอร์ได้ดีกว่าเมืองไทย ในจุดนี้ หากเราจะใช้แนวทางแบบ "self-sufficient" มาประยุคใช้ ประเทศของเราทั้ง 2 ก็จะต้องทำการผลิตสินค้าทั้งสองอย่างโดยไม่ซื้อขายแลกเปลี่ยนกัน ประเทศไทยอาจมีผลผลิดทางการเกษตรที่ล้นเหลือ แต่ไม่มีอุปกรณ์คอมพิวเตอร์ที่เพียงพอต่อความต้องการ ในขณะที่ประเทศเยอร์มันก็จะมีสินค้าด้านคอมพิวเตอร์ที่มากมายล้นตลาด แต่ไม่มีสินค้าทางการเกษตรที่เพียงพอมารองปากรองท้องให้กับประชากรของประเทศ
ด้วยเหตุผลดังกล่าวนี้ ประเทศของเราทั้ง 2 จึงต้องมีการแลกเปลี่ยนสินค้าซึ่งกันและกัน เพื่อให้ประเทศของเราสามารถที่จะใช้ข้อได้เปรียบของประเทศให้เกิดประโยชน์สูงสุด และผู้ที่จะได้รับประโยชน์จากการซื้อขายที่เป็นธรรมระหว่างประเทศก็คือประชาชนของประเทศทั้ง 2 นั่นเองครับ
ดังนั้น หากชาวนาและชาวประมงทำการซื้อขายกัน ก็อาจเป็นการดีเสียกว่าที่จะให้ชาวประมงทำการหาปลาอย่างเดียวโดยจัดสรรทรัพยากรเวลาที่มีอยู่จำกัดของเขาในการจับปลาแทนที่จะมานั่งปลูกข้าว ส่วนชาวนาก็ทำหน้าที่ปลูกข้าวดั่งที่ตัวเองมีความถนัด แล้วค่อยมาแลกเปลี่ยนสินค้ากันอย่างเป็นธรรมจะดีกว่า แต่การจะทำแบบนั้นได้อย่างมีประสิทธิภาพนั้น ชาวประมงและชาวนาก็ควรมีความเข้าใจหลักเศรษฐศาสตร์เบื้องต้นไว้ด้วย
แต่ถึงกระนั้น การที่เราสามารถเพิ่งพาตัวเองได้โดยไม่ต้องเพิ่งพาการซื้อขายก็เป็นข้อดี ตราบใดที่เรามีทรัพยากรที่เพียงพอต่อความต้องการของชีวิตโดยมีความสุขและไม่ขัดสน
บทความโดย: Administrator, Thailand Economic Forum, Bangkok.
Thailand: Are we ready to move on?
Moving forward in the economical progress can be a little difficult, especially when the country has just recovered from the worst political crises in the century. Unfortunately, Thailand has suffered far more than just political crises. The inundation of many different provinces due to the inability of the authority to regulate the water current from many dams in the northern part of the country has generated much more serious problems for Thailand's economy. No matter what comes in our sight, today there is a question that we have to ask ourselves. Are we ready to move on?
In the year 2011, Thailand has experienced an economic growth of 1.5%*, which placed our country to be the 158th nation with most economic growth from the list of 185 nations. Not pretty impressive isn't it?
As economists, we must ask ourselves. What kind of policy should the authority enforce? For the current government, they have chosen to raise the minimum wages for the workers in order to provide the workers with insignificant income to receive the higher wages. To my point of view, the government does not only hope to sustain the promises they made during the election campaign. But also, they are pretty much hoping that the workers with less income will eventually prosper, and that could lean toward the higher macro economic growth for the nation.
By choosing this step, they must be very careful. They must also notice that higher minimum wages can easily increase the unemployment rate or even the mass illegal migration of the people from the poorer nations surrounding Thailand. To my point of view, higher minimum wage may also cause many more problems for the country as the whole, if the policy is not carefully regulated. Especially the augmentation of the inflation rate which may eventually cause the Thai currency to eventually decrease.
Despite the possible errors, what could the country benefits from higher income of the people? Of course, the people like me (who are not working at a minimum wage) may not really receive much of the direct benefits. For me, I will only receive the benefits when Thailand's economy has been prospered. That means conducting business in Thailand will then be much more beneficial due to the increased rate of economic transaction, or whatever you may refer as the economic growth.
At this time, there are many debates about this topic by many "adult" economists. To me, I believe the best thing we can do right now is to sit down and watch if the current authority's policy would be a success for the country. If yes, hooray for our country! If not, then we must start to think about the possible remedy process which might then take some time to accomplish.
An article by: Administrator, Thailand Economic Forum. Bangkok.
*Reference: CIA World Factbook
In the year 2011, Thailand has experienced an economic growth of 1.5%*, which placed our country to be the 158th nation with most economic growth from the list of 185 nations. Not pretty impressive isn't it?
As economists, we must ask ourselves. What kind of policy should the authority enforce? For the current government, they have chosen to raise the minimum wages for the workers in order to provide the workers with insignificant income to receive the higher wages. To my point of view, the government does not only hope to sustain the promises they made during the election campaign. But also, they are pretty much hoping that the workers with less income will eventually prosper, and that could lean toward the higher macro economic growth for the nation.
By choosing this step, they must be very careful. They must also notice that higher minimum wages can easily increase the unemployment rate or even the mass illegal migration of the people from the poorer nations surrounding Thailand. To my point of view, higher minimum wage may also cause many more problems for the country as the whole, if the policy is not carefully regulated. Especially the augmentation of the inflation rate which may eventually cause the Thai currency to eventually decrease.
Despite the possible errors, what could the country benefits from higher income of the people? Of course, the people like me (who are not working at a minimum wage) may not really receive much of the direct benefits. For me, I will only receive the benefits when Thailand's economy has been prospered. That means conducting business in Thailand will then be much more beneficial due to the increased rate of economic transaction, or whatever you may refer as the economic growth.
At this time, there are many debates about this topic by many "adult" economists. To me, I believe the best thing we can do right now is to sit down and watch if the current authority's policy would be a success for the country. If yes, hooray for our country! If not, then we must start to think about the possible remedy process which might then take some time to accomplish.
An article by: Administrator, Thailand Economic Forum. Bangkok.
*Reference: CIA World Factbook
Thailand Real Estates, where do we stand?
Every newly industrialized country is quite likely to focus on foreign investments in terms of real estates. Thailand, just like the Midwest region of the United States, has gone through a huge change from being a solely agriculture economy into the newly industrialized economy with focus on modern trades and the manufacture of products.
Since the rise of the nation from the "Tom Yum Kung" crises (in which I will later post more about that), Thai property market has experienced a huge augmentation in terms of sizes. Today, hundreds of high-end projects are emerging out of every corners of the town, not only in Sukhumvit or Sathorn district, but in the areas surrounding the town center as well. The main question is, can there be any limitation in its growth?
If we want to find out an answer, we must first notice that most of the customers for the higher class real estates are foreigners. Although there are some Thais who have adequate capital to purchase, it is still undeniable that the booming real estates economy is depending much on the foreign capital.
However, there is always a limitation despite the supply of higher class properties. Please notice very carefully that whenever the supply surpasses the demand, the property's prizes will eventually drop. Unfortunately, it is also very difficult to raise its demand to sustain the property's prizes if the supply has increased too much. This is what I believe the government should notice.
I am not saying that the government should restrict the construction of the newer projects. On the other hand, I do cheerfully support it. As long as the government knows how to keep the demand of the property high, by taking an initiative to develop our country's reputation as a world hub for high-end living.
Take a look at the examples from property markets in Florida and Italy, if Thailand has a national reputation as the world's leading high-end destination, imagine how much Thailand will eventually prosper.
An article by: Administrator, Thailand Economic Forum, Bangkok.
Since the rise of the nation from the "Tom Yum Kung" crises (in which I will later post more about that), Thai property market has experienced a huge augmentation in terms of sizes. Today, hundreds of high-end projects are emerging out of every corners of the town, not only in Sukhumvit or Sathorn district, but in the areas surrounding the town center as well. The main question is, can there be any limitation in its growth?
If we want to find out an answer, we must first notice that most of the customers for the higher class real estates are foreigners. Although there are some Thais who have adequate capital to purchase, it is still undeniable that the booming real estates economy is depending much on the foreign capital.
However, there is always a limitation despite the supply of higher class properties. Please notice very carefully that whenever the supply surpasses the demand, the property's prizes will eventually drop. Unfortunately, it is also very difficult to raise its demand to sustain the property's prizes if the supply has increased too much. This is what I believe the government should notice.
I am not saying that the government should restrict the construction of the newer projects. On the other hand, I do cheerfully support it. As long as the government knows how to keep the demand of the property high, by taking an initiative to develop our country's reputation as a world hub for high-end living.
Take a look at the examples from property markets in Florida and Italy, if Thailand has a national reputation as the world's leading high-end destination, imagine how much Thailand will eventually prosper.
An article by: Administrator, Thailand Economic Forum, Bangkok.
What is more important? "Self" or "Society"
It is extremely hard to resist the fact that people do concern about themselves much more than they do for the society. No matter citizens or politicians. Under the democratic political system of Thailand, it is important that the politicians must gain the favor from the people in order to gain their votes. Notice, the favor from the "people", not the "country".
How can we know if the favor of the people is beneficial for the country? If I could be a politician and without any concern for the national interests, then isn't it much easier to simply gain the favor of the people by giving them some cash with returns of their favor.
Isn't it possible? The answer is obviously yes! What happens when morality do not matter in order to gain the seats in the national parliament? That means, there could be certain possibility that the politicians without "necessary morals" will be able to gain their seats and ruler over our heads.
I do not say anyone does (or has ever done this), as I hope it would not happen. However, morality of the people in the country does always matter. What could possibly happen when we cast our votes for someone who gave us 200 baht for each vote? If we are lucky, then that dude will give us great policies in the parliament to improve our quality of lives. But for most cases, we might not be that lucky.
Voting for someone does matter more than just the matter of like or dislike. Before casting our valuable votes for any dude from any party, we must carefully read his/her policies and how they would benefit us and our country. In the other hand, I am not saying that we shouldn't collect the money from whoever gave us his/her money to gain votes. Surprise? Let me explain why.
In Thai election system, we are not allowed to notice if our friends or other people in our society have given their votes to anyone. For example, I will not know if my father has voted for whoever to be seating in the parliament, unless I asked him to see if he wrote an "X" beside any politician's name. Therefore, if you anyone gave you 200 baht for a vote, it is not a necessity that you must only cast your vote for that dude. Your 200 baht cash will not disappear from your hands if you do not vote for that dude. What's the result? Free money!
Unfortunately, if you did vote for him/her in order to remain loyal and truthful for the person who gave you a little (yes, very little) benefits in your pocket without really concerning about the national interests, sooner or later you and your country will suffer much more.
An article by: Administrator, Thailand Economic Forum, Bangkok.
เศรษฐกิจไทย "วันนี้เราพัฒนาแล้วหรือยัง?"
ในปัจจุบัน ประเทศไทยเรามีเศรษกิจแบบเสรีนิยม กล่าวคือประชาชนคนไทยทุกคนสามารถที่จะประกอบอาชีพที่สุจริตได้โดยชอบธรรม และไม่ต้องผ่านการอนุมัติจากภาครัฐดั่งเช่นในประเทศที่ไม่มีเสรีภาพดั่งเช่นเกาหลีเหนือหรือเยอร์มันนีภายใต้การปกครองของฮิดเลอร์ในสมัยก่อน ทั้งนี้ ประชาชนไทยจึงสามารถที่จะเลือกประกอบอาชีพได้ตามขีดความสามารถของตนเอง นับว่าเป็นข้อดีครับ
ประเทศไทยของเรายังคงเพิ่งพาภาคการเกษตรเป็นหลัก และประชากรส่วนใหญ่ของประเทศคือเกษตรกร ดังนั้น พวกผมและพ้องเพื่อนซึ่งเป็นคนในเมืองจึงกลายเป็นประชาชนส่วนน้อยไปโดยปริยาย แต่คนในเมืองอย่างพวกเราส่วนใหญ่กลับมีมาตรฐานชีวิตที่ไม่สูงนักเมื่อเทียบกับคนเมืองในหลายๆ ประเทศทั่วโลก เพราะนอกจากปัญหาความขัดแย้งของระบอบการเมือง ไปจนถึงปัญหาสภาพแวดล้อมที่ค่อนข้างจะเลวร้ายและปัญหาการจราจรติดขัด แต่แทนที่ภาครัฐจะดำเนินการยกระดับคุณภาพชีวิตของในเมืองด้วยความจริงจรัง ภาคส่วนของคนเมืองที่เป็นส่วนน้อยกลับไม่ได้รับการดูแลเท่าที่ควร แต่จะว่าไปแล้ว ชาวชนบทส่วยใหญ่ก็ไม่ได้มีชีวิตที่ดีกว่าเลยครับ ปัญหาความยากจนและปัญหาทางด้านการศึกษาก็เป็นประเด็นหนึ่งที่สำคัญต่อชาวชนบทที่ยังไม่ได้รับการแก้ไขที่จริงจรังเช่นเดียวกัน
อย่างไรก็ตาม ประเทศไทยเองก็ไม่ใช่ประเทศที่ร่ำรวยทางด้านเงินตราดั่งเช่นบางประเทศในโลกนี้ ผิดกับการที่ประเทศของเราอุดมสมบูรณ์ไปด้วยทรัพยากรทางธรรมชาติที่มากมายมหาศาล มากกว่าประเทศมหาอำนาจบางแห่งด้วยซ้ำ แล้วทำไมเราจึงไม่สามารถนำทรัพยากรของเรามาเพิ่มพูนความมั่งคั่งให้กับประเทศหละครับ เพราะเหตุใด แล้วทำไมเราถึงต้องส่งออกผลผลิตทารการเกษตรส่วนใหญ่ที่มีราคาถูกไปให้ต่างประเทศที่มีการพัฒนาทางด้านอุตสารกรรมมากกว่าเค้านำไปขายต่อเป็นสินค้าที่มีราคาแพง แถมประเทศเรายังคงต้องอุดหนุนสินค้าเหล่านั้นด้วย เพราะความจำเป็น แต่ภาคอุตสาหกรรมของประเทศเรากลับไม่มีศักยภาพเพียงพอที่จะใช้ประโยชน์จากสิ่งที่เรามีอยู่ หากเป็นเช่นนี้แล้วประเทศจะมั่งคั่งได้อย่างไร
ในเมื่อประเทศของเราไม่สามารถเปลี่ยนทรัพยากรให้เป็นความมั่งคั่งได้ เงินตราก็จะไหลเวียนออกไปยังต่างประเทศ ประเทศไทยเราจึงต้องเพิ่งพาการลงทุนและการท่องเที่ยวจากต่างประเทศ เพื่อให้มีเงินตราไหลเข้ามาในประเทศบ้าง
แต่ถึงกระนั้นประเทศเราก็คงไม่ได้มั่งคั่งขึ้นเยอะไปกว่าเดิมมากนักหรอก ถ้าทรัพยากรของไทยเราไม่สามารถให้ประโยชน์กับประเทศได้อย่างเต็มที่ และยังไม่มีใครมีวิสัยทัศน์มากพอที่จะทำการเปลี่ยนแปลง ประเทศไทยก็จะยังเป็นเหมือนเดิม
ปล. พยายามอย่าก่อความเดือดร้อนในประเทศนะครับ เดี๋ยวจะไม่มีใครเข้ามาลงทุน เงินตราที่ไหลออกไปจะไม่หวนคืนกลับมาให้กับประเทศไทย.
บทความโดย: Administrator, Thailand Economic Forum, Bangkok.
บทความโดย: Administrator, Thailand Economic Forum, Bangkok.
Welcome to Thailand Economic Forum
When talking about economics, it is quite likely that everyone will be thinking about the exchange of goods and services within our society. In our modern society, the exchange of goods and services are very common. We are currently participating in the economical activities within every aspects of our lives. Unfortunately, the fundamental concept of economics is still far beyond the understanding of many people. As a result, they often made wrong decisions in their lives.
The main purpose of this page is not just simply to discuss about the economic and political issues, but also, to develop the solid understanding of economics to both Thai and global society. Therefore, it is certain that "Thailand Economic Forum" has its main goal of developing (or at least, creating) a place where many different people can freely discuss the fundamental economic decisions made by the citizens, the government units, or even the multinational organizations throughout the globe.
As a result, "Thailand Economic Forum" will become a place where we will prosper in the solid understanding of the Thai economy as well as its impacts within every aspects of our lives. Please feel free to make a discussion with us!
Sincerely,
Administrator
The main purpose of this page is not just simply to discuss about the economic and political issues, but also, to develop the solid understanding of economics to both Thai and global society. Therefore, it is certain that "Thailand Economic Forum" has its main goal of developing (or at least, creating) a place where many different people can freely discuss the fundamental economic decisions made by the citizens, the government units, or even the multinational organizations throughout the globe.
As a result, "Thailand Economic Forum" will become a place where we will prosper in the solid understanding of the Thai economy as well as its impacts within every aspects of our lives. Please feel free to make a discussion with us!
Sincerely,
Administrator
ยินดีต้อนรับสู่ Thailand Economic Forum
เรียน: ท่านผู้อ่านทุกท่าน
สวัสดีครับ ในช่วงเช้าๆ ของวันสงกรานต์ที่ไม่มีอะไรให้ทำก็เป็นช่วงที่เหมาะสมอย่างยิ่งกับการนั่งครุ่นคิดกับตัวเองว่าจะทำอะไรดีกับชีวิต ในขณะที่เพื่อนๆหลายๆคนอาจคิดว่าควรเดินทางออกไปใช้เวลาในช่วงนี้กับการไปเที่ยว ไปเล่นสาดน้ำ ไปชายหาด ดั่งเช่นทุกๆปีที่ผ่านมา แต่ปีนี้ผมกลับอยากจะทำอะไรที่มันแตกต่างออกไปสักเล็กน้อย
ในสังคมไทยยุคปัจจุบัน มีเหตุการณ์หลายๆอย่างเกิดขึ้นในสังคมของเรา ไม่ว่าจะเรื่องการเมือง เรื่่องครอบครัว หรือแม้แต่เรื่องเศรษฐกิจ ถามจริงๆนะครับ คุณเคยสงสัยบ้างหรือเปล่า ว่าทำไมคนบางคนถึงเกิดมาร่ำรวยมีเงินทองเป็นแสนๆล้าน แต่คนบางคนกลับไม่มีแม้กระทั่งแสนเดียว หรือบางคนกลับไม่มีแม้กระทั่งบาทเดียวให้ใช้ หรือคุณเคยสงสัยบ้างหรือเปล่า ว่าทำไมประเทศบางประเทศถึงร่ำรวยเป็นมหาอำนาจ มีอิทธิพลรอบโลก แต่บางประเทศกลับเป็นประเทศด้อยพัฒนาที่รัฐบาลเองก็แทบไม่มีปัญญายกระดับชีวิตให้กับประชาชนของประเทศเลย แล้วทำไมความแตกต่างของสังคมถึงได้เกิดขึ้นและมากมายเชกเช่นทุกวันนี้ ทำไมประชาชนบางคนถึงสนับสนุนลักธิคอมมิวนิสแต่ประชาชนอีกหลายๆคน (รวมถึงผมด้วย) กลับต่อต้าน ฟังดูน่าสนใจดีนะครับ
ช่างน่าเสียดายจริงๆ ที่สังคมในปัจจุบันกลับไม่มีช่องว่างให้ประชาชนได้แสดงความคิดเห็นและแลกเปลี่ยนทัศนะคติอย่างโจ่งแจ้ง ทั้งๆที่เราอยู่ในประเทศที่มีประชาธิปไตย ถึงแม้ว่าเราอากไม่มีสิทธิเสียงไปเปลี่ยนแปลงความเป็นไปของโลกแต่อย่างน้อยผมก็คิดว่าเรานะจะมีโอกาสที่จะได้รับรู้บ้าง
ดั้งนั้น ผมจึงขอฝาก "Thailand Economic Forum" ให้กับประเทศนี้ด้วยครับ หวังว่าสักวันมันอาจมีประโยชน์บ้าง
ขอบคุณครับ,
Administrator
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)